ΗΜΕΡΙΔΑ
«Και οι Αστυνομικοί έχουν μάνες»
Παρέμβαση κας Λιάνας ΤΣΟΛΕΡΙΔΟΥ, μητέρας Αστυνομικού
Κυρίες και Κύριοι,
Επιτρέψτε μου να μην ακολουθήσω την κλασική συνήθεια των προσφωνήσεων. Χαίρομαι που είμαι μαζί σας και χαίρομαι διπλά που μου δώσατε αυτό το βήμα, για να εκφράσω, ως μάνα, τα συναισθήματά μου, τις απόψεις μου, τις ανησυχίες μου, τις σκέψεις μου και τους φόβους μου. Σας ευχαριστώ από καρδιάς γι' αυτήν την τιμή.
Είμαι μια μάνα όπως όλες οι μάνες του κόσμου. Γεννήθηκα στην επαρχία, εκεί μεγάλωσα κι εκεί μένω. Μαζί με τον σύντροφο της ζωής μου, αγωνιστήκαμε για να φτιάξουμε τη ζωή μας και την οικογένεια μας. Παλέψαμε, εργαστήκαμε, κουραστήκαμε αλλά και χαρήκαμε προσπαθώντας πάντα να δώσουμε στα παιδιά μας όσα περισσότερα εφόδια μπορούσαμε για να φτιάξουν κι αυτά τη δική τους ζωή και να υλοποιήσουν τα δικά τους όνειρα κι επιθυμίες.
Και το όνειρο του γιου μου ήταν να γίνει αστυνομικός. Ήταν εσωτερική του επιθυμία. Δεν έγινε αστυνομικός ούτε από ανάγκη, ούτε από πίεση, ούτε για κανέναν άλλο λόγο. Πίστευε πως μέσα από αυτό το επάγγελμα θα μπορούσε να προσφέρει πολλά περισσότερα στον άνθρωπο και στην κοινωνία.
Σαν μάνα, προσπάθησα, δεν ξέρω βέβαια πόσο τα κατάφερα, να του μάθω να έχει κρίση χωρίς να κατακρίνει. Να αξιώνει τις στιγμές και τις πράξεις του χωρίς να απαξιώνει. Να προτιμά τη δίκαιη φτώχεια παρά τα άδικα πλούτη.
Να μην υπερηφανεύεται για πράξεις που μπορεί να πράξουν και οι ασήμαντοι, αλλά για την αρετή, της οποίας δεν μετέχουν οι κακοί. Να πικραίνεται, να πονά, να ματώνει στο βωμό της αλήθειας και της προσφοράς χωρίς να κάνει πίσω.