Αν.Γραμματέας ΠΟΑΣΥ
ΚΑΡΑΔΗΜΑΣ Νίκος
Αλήθεια! Τι είναι τελικά φασισμός;
Xρόνια τώρα αναρωτιέμαι! Το μαχαίρι πού έμπηξε και έστριψε βαθιά στα σωθικά ενός ανθρώπου ένας άλλος άνθρωπος; Το φονικό όπλο που σκοτώνει νέους ανθρώπους; Η υποκρισία, το ψέμα, η ανυπακοή, ο ρατσισμός, το χρώμα του δέρματος ή οι ιδιαιτερότητες; Η διαπόμπευση, το αντριλίκι, οι επίορκοι, οι ισχυροί; Όλα μαζί ή τίποτα! Αυτές καθ' εαυτές οι πράξεις ή τα αποτελέσματα που παράγουν οι συμπεριφορές των; Ποιος Έλληνας αστυνομικός το τελευταίο διάστημα, δεν βίωσε στο πετσί του την περιφρόνηση απ' τους σπειροχαίτες του συστήματος που καταρράκωσαν το κύρος μας. Μας κατέστησαν δακτυλοδεικτούμενους σχεδόν άπαντες. Θα τολμούσα να πω ευθαρσώς και ανερυθρίαστα, ότι αρκετές δημοσιογραφικές φωνές, όχι όλες, αλλά οι περισσότερες υπερασπίστηκαν όσο ποτέ την ύπαρξή μας. Ακόμα και οι πλέον δύσπιστοι έμειναν άφωνοι την ημέρα που ο προϊστάμενος των Εσωτερικών Υποθέσεων παρουσία του αρχηγού του σώματος, δημοσιοποιούσε το πόρισμα των ερευνών με έναν ιδιότυπο τρόπο. Δεν ήταν δύσκολο να διακρίνεις την αμηχανία του ικανότατου αυτού αξιωματικού με το αποτέλεσμα των ερευνών. Να γίνονται έρευνες , πιο επιστάμενες και σε ανύποπτο χρόνο, γιατί η συγκεκριμένη χρονική συγκυρία θεωρήθηκε από πολλούς ταυτόσημη με τον χώρο της ακραίας και ναζιστικής οργάνωσης. Ως από μηχανής θεός όμως, όπως συνέβαινε πάντα στις τραγωδίες ανέκοψε τις έρευνες η μικρή κατάξανθη Ρομά και πλέον αυτές περιορίστηκαν, αφού ξετινάχτηκαν σουμιέδες, σιφονιέρες και πατάρια. Αλήθεια, γιατί την χρονική στιγμή των ερευνών για τον συγκεκριμένο ναζιστικό χώρο που ξεκλειδώνονταν ερμάρια και ντουλάπια στον υπηρεσιακό εργασιακό μας χώρο; Κατασχέθηκαν tazer, αεροβόλα, φωτοβολίδες και άλλα ξεχασμένα πειστήρια και «βαρύς οπλισμός», όπως ονομάσθηκε. Γνωρίζουμε ότι όλα αυτά τα πειστήρια με διαταγές της Εισαγγελίας και της Υπηρεσίας, φυλάσσονται στις κατά τόπους υπηρεσίες, διότι ο αποθηκευτικός χώρος της Εισαγγελίας έχει πλέον πληρωθεί! Στερήθηκαν ακόμα οι συμπολίτες μας να εκφράσουν τα όποια Εθνικά ιδεώδη τούς διέπουν, αφού περιορίστηκαν πίσω από τα κάγκελα την ημέρα της Εθνικής μας επετείου. Επιχειρείτε να διαχωρίσετε και τους γονείς μας αγρότες σε αστούς και επαρχιώτες με τα κριτήρια επιβολής φόρων που προτείνετε. Είδαμε ακόμα και σε τηλεοπτικά talk sow βουλευτές κατά την ώρα της συνεδρίασης να ψυχανεμίζονται δια της αφής στις εφαρμογές του Samsung των και να απολαμβάνουν σε ποτήρι ένα κίτρινο υγρό (για χαμομήλι πάντως δεν φαινόταν)! Μέσα σε όλα αυτά και οι συμπληρωματικές κρίσεις στρατηγών, μη τυχόν και χαθεί καμία μέρα στον νέο τους βαθμό! Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει δηλαδή. Αν δε, θέλετε να χειραγωγήσετε ακόμα περισσότερο και τις σκέψεις μας, βάλτε έξω από κάθε Αστυνομικό Τμήμα και από μία κάλπη για να αποτιμήσετε και το αποτέλεσμα πιο εύκολα. Θα εκπλαγείτε, οι περισσότεροι είμαστε δημοκρατικών αντιλήψεων και πεποιθήσεων. Δεν είμαι αυτός που θα κρίνω ή θα σχολιάσω καμία από τις εξουσίες του κράτους, αλλά μια στοιχειώδη λογική πιστεύω πως με διακρίνει και έχω μάθει να διαβάζω και να κατανοώ δικαστικές αποφάσεις. Και κυρίως αυτές που καθίστανται αμετάκλητες. Διακρίνεις εύκολα την παραπομπή με την αθώωση να εναλλάσσονται ημερολογιακά ως να τις συνδέει μεταξύ των μια αμφίδρομη σχέση. Για παράδειγμα τώρα τελευταία έπεσαν στα χέρια μου δύο απαλλακτικά βουλεύματα με τα οποία ενώ δυο δράστες απαλλάσσονταν, άλλοι δύο παραπέμπονταν. Αίφνης εξεδόθη και ένα δεύτερο με το οποίο απαλλάσσονταν και οι δύο άλλοι, αλλά ενοχοποιούνταν οι δύο που είχαν απαλλαχτεί. Άρα απαλλάχτηκαν όλοι! Μπορεί βέβαια να γίνει και αυτό. Το σκεπτικό δεν κατανοώ και έτσι απλά το αναφέρω.
«Όχι στη βία, όλοι στην ένστολη πανελλαδική διαμαρτυρία, βάζουμε τέρμα στη βία, αντιστεκόμαστε στην εξαθλίωση, μισθοί - συντάξεις φτώχειας, αστυνομία και ανθρώπινα δικαιώματα, νυν υπέρ πάντων αγών, απεργία ενστόλων, 585 ευρώ το μήνα, πάμε για συσσίτια, δοκιμαζόμενοι αλλά μη καμπτόμενοι, αφήστε μας να κάνουμε τη δουλειά μας και οι αστυνομικοί έχουν μάνες». Είναι κάποιες από τις σκόρπιες λέξεις των αφισών της Ομοσπονδίας μας που παρατηρώ απέναντί μου στον χώρο συνεδριάσεων του δ.σ. της ΠΟΑΣΥ. Αλήθεια, τι απ' όλα αυτά εφαρμόζουμε και πετύχαμε ως συνδικαλιστές τα τελευταία χρόνια; Ήταν μόνο οι άψυχες αφίσες; Η ιστορία; Ο διάκοσμος του τοίχου; Ας αποποιηθούμε προνομίων και ας εργαστούμε για να ορθοποδήσει το κίνημα ώστε να δείξουμε στον συνάδελφο έναν καινούριο δρόμο. Στο τέλος κάτι θα πρέπει να έχουμε να πούμε και μείς, όπως είπε προ' καιρού ο Λου Ρηντ, που χάθηκε πρόσφατα «όλα τα οφείλω στον Άντυ Γουόρχωλ».
Εμείς σε ποιόν θα τα οφείλουμε; Στις συνειδήσεις μας, στους συναδέλφους, στους επιγόνους μας στα παιδιά μας και φοβούμαι πως δεν θα μπορέσουμε ούτε να ψελίσσουμε κάτι τέτοιο.
