Η πολεμική μας μηχανή

Ένας κύκλος έκλεισε, ένας νέος αρχίζει. Το ακούσαμε πολλές φορές στο συνέδριο, θα το ακούμε συχνά από δω και μπρος. Αρκεί, όμως αυτό; Το ζήτημα είναι τι κάνουμε από δω και μπρος. Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο επωμίζεται τεράστιες ευθύνες. Όχι μόνο διότι ήταν και είναι μεγάλες οι προσδοκίες των αντιπροσώπων του 25ου συνεδρίου που το εξέλεξαν. Είναι μεγάλες και για το λόγο ότι τα προβλήματα είναι δυσθεώρητα και αντί να μειώνονται, οξύνονται και μεγεθύνονται. Μην ξεγελά κανέναν η ζέστη των ημερών... Το φθινόπωρο προβλέπεται θερμό κι ακόμα πιο θερμός ο χειμώνας.

Η ΠΟΑΣΥ οφείλει, λοιπόν, να κάνει το άλμα στο μέλλον με φουλ τις μηχανές της. Είναι πολεμική μηχανή και στον πόλεμο δεν περισσεύει κανένας. Οι σύνεδροι, βέβαια, καθόρισαν το διεκδικητικό πλαίσιο για τα επόμενα χρόνια, αλλά από την επομένη μέρα διαπιστώνουμε ότι φεύγει το χαλί κάτω από τα πόδια μας. Η χώρα στην μέγγενη των δανειστών ασφυκτιά και παραλύει την ίδια την κυβέρνηση και τους υπουργούς της, που άλλα έλεγαν, άλλα ψήφιζαν κι άλλα καλούνται «αίφνης» να πράξουν. Αναζητώντας το ορθόν για τη σωτηρία της χώρας, μεταξύ άλλων συνεχίζουν την υποχρηματοδότηση της πολιτικής στον τομέα της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, καθιστώντας έωλα τα αιτήματά μας, κυρίως τα οικονομικά κι από κοντά και τα ασφαλιστικά. Το ΤΕΑΠΑΣΑ καταβροχθίστηκε εν μια νυκτί από το νέο Μνημόνιο και μάλιστα με ...διακομματική στήριξη. Καμιά συζήτηση και κανένας διάλογος για ιδιαιτερότητες της φύσης και του χαρακτήρα του ταμείου μας.

Μπορούμε να αισιοδοξούμε ότι στο μέτωπο των θεσμικών αιτημάτων θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα; Έχουν ήδη περάσει έξι μήνες και το αποτέλεσμα είναι μηδενικό, όπως γνωρίζουμε, ενώ είχαμε κι έχουμε –θέλουμε να πιστεύουμε- τις καλύτερες των προϋποθέσεων. Εδώ όμως, που φτάσαμε, ισχύει το «οι καλοί φίλοι κάνουν τους καλούς λογαριασμούς». Αν η κυβέρνηση, οι αρμόδιοι υπουργοί δεν τρέξουν άμεσα τις διαδικασίες, θα μας βρουν μπροστά τους. Το αγαθό της ασφάλειας εξακολουθεί να βρίσκεται στην Κλίνη του Προκρούστη και ο Έλληνας Αστυνομικός δεν είναι διατεθειμένος να χρεωθεί ευθύνες που δεν του αναλογούν. Απεναντίας, οφείλει να αποκαλύψει και να καταδείξει τους υπαίτιους, διότι μόνο έτσι δεν θα βρεθεί αντιμέτωπος με την κοινωνία. Η περαιτέρω όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων οδηγεί αναπόφευκτα στην κατακόρυφη αύξηση της επικινδυνότητας του επαγγέλματος, στο στρες και σε ό,τι αυτό αρνητικό επιφέρει στον υπηρεσιακό και μη, βίο μας. Αυτήν την κατάσταση καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, χωρίς φοβικά σύνδρομα, εξοπλισμένοι με πείσμα και μεράκι για το συνάδελφο και τον συνάνθρωπό μας.