fotopoulos_pesontes_2014

Ο Πρόεδρος της Π.Ο.ΑΣ.Υ.
ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ Χρήστος

Αθήνα, 22 Φεβρουαρίου 2014

ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΗΣΗ ΥΠΕΡ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ
ΟΜΙΛΙΑ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΠΟΑΣΥ κ. ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ Χρήστου

  Πανοσιολογιότατε,
  Κύριε Υπουργέ,
  Κύριε Γενικέ Γραμματέα,
  Κύριε Αρχηγέ,
  Στρατηγοί,
  Εκπρόσωποι Πολιτικών Κομμάτων – Συνδικαλιστικών Οργανώσεων -Φορέων,
  Συγγενείς και φίλοι των αδικοχαμένων συναδέλφων,
  Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,

  Είμαστε εδώ σήμερα για να τιμήσουμε τη μνήμη όλων εκείνων των συναδέλφων μας που θυσιάστηκαν στο βωμό του καθήκοντος, αλλά και για να υπενθυμίσουμε το ανεκπλήρωτο χρέος της πολιτείας προς τους αστυνομικούς που αναμετρούνται καθημερινά με το έγκλημα αλλά και με χίλια-δυο εμπόδια και δυσκολίες κατά την εκπλήρωση των καθηκόντων τους.

  Είμαστε εδώ για να υποκλιθούμε με ευλάβεια και ευγνωμοσύνη στους ηρωικούς νεκρούς μας, αλλά και για να διαβεβαιώσουμε τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας με μεγαλύτερη τόλμη και αποφασιστικότητα για να περιοριστεί αυτή η αιματοχυσία.

  124 νεκροί, περισσότεροι από 300 βαριά και 8.000 τραυματίες από το 1984. Αν υπολογίσουμε και τους παθόντες εκτός Υπηρεσίας, από το 1984 έχουμε θρηνήσει 322 αστυνομικούς, ενώ οι τραυματίες συνολικά ξεπερνούν τις 13.000.

  Δυστυχώς και τη χρονιά που μας πέρασε, γίναμε μάρτυρες νέων τραγωδιών για την αστυνομική οικογένεια. Χάσαμε στην Αθήνα την τροχονόμο Αδαναντία Σιάφλα, στο Δίστομο τον Γιώργο Ανδριτσόπουλο και στη Φλώρινα τον Ηλία Κωστένη.

  Η Επίσημη Πολιτεία συνεχίζει να κωφεύει μη λαμβάνοντας μέτρα που θα προλαμβάνουν τις άσχημες καταστάσεις και που θα απαλύνουν τον πόνο.

  Ακόμη μέχρι και σήμερα δεν μας επέστρεψε το χρηματικό ποσό των 20.000.000 € περίπου που βίαια και χωρίς τη θέλησή μας αφαίρεσε από τον ερανικό λογαριασμό του Ιδρύματος Εξοχές Ελληνικής Αστυνομίας, τον οποίο από το υστέρημά μας είχαμε συστήσει για ενίσχυση των αναξιοπαθούντων και εν ώρα υπηρεσίας παθόντων συναδέλφων και των οικογενειών τους.

  Αυτήν την τραγική κατάσταση πασχίζουμε να αντιμετωπίσουμε με τους συνδικαλιστικούς μας αγώνες, γνωρίζοντας ότι δεν είναι εύκολο. Όχι επειδή έχουμε υπογράψει συμβόλαιο με το θάνατο, διαβαίνοντας το κατώφλι της Ελληνικής Αστυνομίας, αλλά επειδή όταν μιλάμε για απώλειες συναδέλφων μας, για μέτρα πρόληψης και προστασίας της ανθρώπινης ζωής, η Πολιτεία –παρά τα ευχολόγια και τις κατά καιρούς εξαγγελίες- οφείλει ακόμα πολλά.

  Είναι γνωστοί οι αγώνες μας για την αναγνώριση και θεσμοθέτηση της επικινδυνότητας της εργασίας, αλλά και για την ριζική μεταρρύθμιση στην Ελληνική Αστυνομία, που για μας αποτελεί μια κορυφαία διαδικασία. Αναγνωρίζουμε στην σημερινή ηγεσία την πολιτική της απόφαση να προχωρήσει στην αναδιοργάνωση των αστυνομικών υπηρεσιών, είμαστε όμως αντίθετοι με την διαδικασία που ακολουθείται και κυρίως με τις προωθούμενες αλλαγές. Όχι επειδή είμαστε «δύναμη αδρανείας» ούτε επειδή λειτουργούμε συντεχνιακά. Φοβόμαστε ότι δεν μας παρέχονται οι αναγκαίες εγγυήσεις. Ανησυχούμε ιδιαίτερα γι' αυτό και ευχόμαστε οι αλλαγές που προωθούνται να μην περιπλέξουν τα πράγματα και εν τέλει αποβούν επιζήμιες σε μια ήδη βεβαρημένη λειτουργία του Οργανισμού που δεν διασφαλίζει ούτε στο ελάχιστο τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας του Αστυνομικού Προσωπικού.

  Σεβόμενος τον ιερό χώρο της Εκκλησίας και την σημερινή Ημέρα μνήμης των Πεσόντων συναδέλφων μας, επιτρέψτε μου να μην συνεχίσω.

  Θα κλείσω την ομιλία μου, διαβάζοντας ένα απλό ποίημα που μας έστειλε ένας συμπολίτης μας από την Ηλεία, καταθέτοντας τα αισθήματα αγάπης για τον Έλληνα Αστυνομικό, τη συμπάθεια και τον προβληματισμό του για τα αθώα θύματά μας:

Θρήνος βουβός και οδυρμός
φρίκη, οδύνη, πόνος,
σκέψεις. Κοιτάζεις άβουλος,
κι αναρωτιέσαι μόνος.

Μην είναι βαρύ το τίμημα
που έχουνε πληρώσει;
Και ποιος από τους ιθύνοντες
θα τους το ξεπληρώσει;

Ποιος είναι αυτός που θα μπορεί
απάντηση να δώσει
το αίμα που εχύθηκε
ποτέ αν θα στεγνώσει;

Θα μείνει ανεξίτηλο
σε όλους να θυμίζει
χρέος, καθήκον και τιμή.
Θυσία θ' αναβλύζει.

Μέσα σε τόση συμφορά
στης μοίρας την αντάρα
με απλοχεριά, παρηγοριά
δώστε στην κάθε μάνα.

Να μετριάσει, αν μπορεί
στον πένθιμο το δρόμο
τον ήχο των Καλάσνικοφ
και απόηχο του τρόμου.

Μα τα «ΓΙΑΤΙ» ατελείωτα
σε όλους μας θα πλανιούνται
και ας προσπαθήσουν οι άρχοντες
απάντηση να βρούνε.

  Αιωνία τους η μνήμη, Θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε τη δικαίωσή τους.