Αυταπάρνηση

  Στο τελευταίο για το 2013 σημείωμα της Νέας Αστυνομίας, αντί ανασκόπησης όλου του έτους, θα μπορούσαμε να σταθούμε στον μήνα Δεκέμβριο, ξεχωρίζοντας τρία χαρακτηριστικά αστυνομικά συμβάντα που σημειώθηκαν μέσα σε λίγες ημέρες.

  Ένοπλη συμπλοκή με αδίστακτους κακοποιούς στη Φλώρινα με τραγικά αποτελέσματα για την αστυνομική οικογένεια, μια διάσωση ενός μωρού από βέβαιο θάνατο στην Πάτρα με πρωταγωνιστές συναδέλφους μας και ένα θανατηφόρο τροχαίο στο Χαλάνδρι με θύμα μια ηλικιωμένη πεζή και θύτη ένας συνάδελφό μας, εκτός υπηρεσίας, ο οποίος, ωστόσο, στη συνέχεια αυτοκτόνησε στον τόπο του συμβάντος!

  Κοινή συνισταμένη όλων αυτών των τραγικών συμβάντων, το υπηρεσιακό καθήκον, η αίσθηση του καθήκοντος, ο αλτρουϊσμός και η αυταπάρνηση. Και τα τρία συμβάντα πήραν πλατιά δημοσιότητα, καθώς η οικονομική συγκυρία, η γενικευμένη κρίση αξιών, έκαναν πολλούς να διερωτώνται πραγματικά από πού αντλούν οι αστυνομικοί μας αυτά τα ανεξάντλητα αποθέματα ψυχής.

  Το συνδικαλιστικό μας κίνημα δεν προσπέρασε αδιάφορα αυτά τα τραγικά γεγονότα, αλλά εξέφρασε τον προβληματισμό του και όσο μπόρεσε, επιχείρησε να θέσει και πάλι το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων. Χωρίς καμία μίζερη διάθεση, έπραξε το αυτονόητο, να ζητήσει δηλαδή τη θωράκιση του Έλληνα Αστυνομικού από κάθε πλευρά ώστε να είναι σε θέση να υπηρετεί την ελληνική κοινωνία με αξιοπρέπεια και σεβασμό στο υπέρτατο αγαθό της ζωής, χωρίς διακρίσεις οποιασδήποτε μορφής, αλλά και θέτοντας τα όρια ασφαλείας και προστασίας της ζωής του ίδιου του αστυνομικού. Διότι όπως έχουμε τονίσει ξανά, δεν αρκούν τα ωραία λόγια και οι μετά θάνατον αναγνωρίσεις του έργου και της αξίας των αδικοχαμένων συναδέλφων μας. Τα λόγια παρηγοριάς εκ μέρους της Ηγεσίας, όσο ειλικρινή κι αν είναι, δύσκολα απαλύνουν τον πόνο των γονιών, των συζύγων και των ορφανών παιδιών, αφού η απώλεια του αγαπημένου τους προσώπου είναι οριστική και αμετάκλητη.

  Από την πλευρά μας, όπως κατέδειξαν και οι εργασίες του 23ου πανελλαδικού μας συνεδρίου, έχουμε μακρύ δρόμο να διανύσουμε. Η κοινωνία μας χτυπημένη αλύπητα από την κρίση και ακόμα χειρότερα από εκείνους που βάλθηκαν να τη σώσουν, αναμένει πολλά από την Ελληνική Αστυνομία. Αναμένει εξίσου πολλά από το συνδικαλιστικό μας κίνημα, ο ρόλος του οποίου αν ήταν διακοσμητικός θα άφηνε πίσω του ένα τεράστιο κενό, ένα χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και την αστυνομία. Μια αστυνομία χωρίς υγιή, συνειδητό, αγωνιστικό συνδικαλισμό, θα ήταν όπως μια Ελλάδα δίχως συνδικάτα, δίχως φωνή, δίχως παλμό, δίχως ζωή. Ποιος θα την ήθελε; Ή μάλλον, ποιον θα εξυπηρετούσε;