gerakarakos
Πρόεδρος Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών
Αντιπρόεδρος Διοικητικών Π.Ο.ΑΣ.Υ.

ΓΕΡΑΚΑΡΑΚΟΣ Γρηγόρης

ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ
Συνδικαλιστική αντεπίθεση

 

  Με την επιβολή του Μνημονίου τον Μάιο του 2010, «δρομολογήθηκαν» και συνεχίζουν, σαρωτικά πρωτόγνωρες νομοθετικές μεταβολές οι οποίες έχουν δημιουργήσει μια νέα κοινωνική πραγματικότητα.

  Αυτή περιλαμβάνει μεταξύ των άλλων, αθρόες απολύσεις- ρεκόρ σε ιδιωτικό και Δημόσιο τομέα, σμίκρυνση του κοινωνικού προστατευτικού κράτους, μεγάλη ανεργία, ιδίως στους νέους, συνεχή μετανάστευση του επιστημονικού δυναμικού και σαρωτική οικονομική ύφεση. Αν όλα αυτά συνδυαστούν με την κατακόρυφη αύξηση της φορολογίας που έλαβε χώρα, γίνεται κατανοητό ότι η «πορεία» για την ανάπτυξη είναι αφενός μακρόχρονη υπόθεση, αφετέρου δε, δημιουργεί εκρηκτικές παρενέργειες που όμοιές τους δεν έχουμε ξαναζήσει.

  Βασικός νόμος της οικονομίας και της αγοράς εργασίας είναι η προσφορά και η ζήτηση. Σήμερα, σε συνθήκες πρωτοφανούς ύφεσης και καταγεγραμμένης επίσημης ανεργίας της τάξης του 27,9%, δεν πλήττονται μόνο αυτοί που έχουν χάσει τη δουλειά τους. Οι δευτερογενείς επιπτώσεις είναι τεράστιες για τις οικογένειές τους, για τις τοπικές κοινωνίες από τις οποίες προέρχονται, για όλη την εθνική οικονομία εν τέλει, δηλαδή για όλους μας.

  Παράλληλα «δημιουργείται» σταδιακά μια καινούρια εργασιακή πραγματικότητα για τους «τυχερούς» απασχολούμενους ή υποαπασχολούμενους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Η συνεχής άμεση και έμμεση απειλή για απόλυση, τα απαράδεκτα ωράρια εργασίας, η εξαΰλωση των μισθών και αμοιβών τους και η καταρράκωση της προσωπικότητας είναι μόνο μερικές από τις επιπτώσεις.

  Το ερώτημα που τίθεται πλέον αμείλικτα είναι το εξής: Ποιος και με ποιους πρακτικούς τρόπους θα προστατεύσει τους εναπομείναντες εργαζόμενους από το βίαιο πισωγύρισμα, σε συνθήκες εργασίας του 1900;

  Μέχρι τώρα όλοι μας έχουμε διαπιστώσει ότι το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα υπήρξε παντελώς ανέτοιμο για την «παραγωγή θέσεων» προστασίας των εργαζόμενων. Οι αντιδράσεις του ήταν σπασμωδικές, ανοργάνωτες και έδειξαν έλλειψη κατανόησης του μεγέθους του προβλήματος. Ο αιφνιδιασμός που ακολούθησε μετά το Μνημόνιο, κατά τη γνώμη μου, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της «ποιότητας αντίδρασης» και βεβαίως υπάρχουν πολλά ελαφρυντικά για την ηγεσία του. Σήμερα όμως, τα ελαφρυντικά αυτά έχουν εκλείψει παντελώς. Όλοι οι εργαζόμενοι προσβλέπουν στο θεσμό του συνδικαλισμού, τον συνταγματικά κατοχυρωμένο θεσμό του συνδικαλιστικού κινήματος. Άλλοι το επιζητούν φωναχτά, άλλοι έμμεσα, άλλοι με ισχυρή δόση κριτικής και αυτοκριτικής. Πάντως όλοι «συμμετέχουν» περισσότερο και επιζητούν τη στήριξή του ακόμη πιο πολύ.

  Σε ό,τι μας αφορά, το αστυνομικό συνδικαλιστικό κίνημα, μετά τον παραπάνω αιφνιδιασμό θα πρέπει να πάρει «οργανωμένες» πρωτοβουλίες θέσεων και αγώνα για να μην στερηθούν οι συνάδελφοι ότι αποκτήθηκε με τόσους αγώνες και κόπο. Θα πρέπει να ανασυντάξει τις δυνάμεις του, να αναπτύξει τη συμμετοχή, την κατάθεση θέσεων-λύσεων και να γίνει συνάμα δυνατότερο και προπαντός ευέλικτο στην αντιμετώπιση των συνεχών «προκλήσεων» και υποβαθμίσεων. Πρέπει επιτέλους να υψωθεί «ανάχωμα» σε ό,τι ευτελίζει τη δουλειά, υποβιβάζει τον εργαζόμενο αστυνομικό, τον κάνει εργαζόμενο-είλωτα.

  Δεν υπάρχουν πλέον άλλα περιθώρια οπισθοχώρησης, δεν υπάρχουν από μηχανής λύσεις, δεν υπάρχουν πλέον άλλες δικαιολογίες.

  Είναι στο χέρι μας να αυτοοργανωθούμε με μεγαλύτερη αξιοπιστία και αλληλεγγύη και ιεραρχώντας τα προβλήματα να τα αντιμετωπίσουμε με ουσιαστικές μελετημένες και συνεχείς παρεμβάσεις. Η αξιοπιστία μας θα κριθεί τώρα και έχουμε ιστορικό χρέος να οργανώσουμε την «αντεπίθεσή» μας. Κανένας δε, δεν πρέπει να λείψει από αυτό το προσκλητήριο.