Ο χρόνος δεν περιμένει...

  «Ο χρόνος είναι χρήμα..». Και ποιος δεν γνωρίζει την μνημειώδη αυτή φράση του Βενιαμίν Φραγκλίνου, αλλά πόσο άραγε εξακολουθεί να ισχύει στις μέρες μας, όταν η οικονομική κρίση έχει τρελάνει ακόμα και τους δείκτες των ρολογιών που για άλλους δείχνουν συνεχώς μεσάνυχτα και για άλλους διαρκώς ηλιόλουστες μέρες;

  Πόσες και πόσοι δεν έχουν καταραστεί την ώρα και τη στιγμή που πίστεψαν στις μεγαλοστομίες για σκληρά νομίσματα και για ευημερούσες οικονομίες για να βρεθούν σήμερα σε ολοκληρωτικό κενό αέρος, καίτοι είχε μια και δυο φορές χτυπήσει ο συναγερμός;

  Αρκεί μια αναδίφηση σε ιστορικά γεγονότα ή έστω μια απλή ανάγνωση συγκεκριμένων φιλοσοφικών αναζητήσεων και αποφθεγμάτων για τη ζωή και τον άνθρωπο για να διαπιστώσει κανείς, εξάλλου, ότι δεν είναι όλα χρήμα, όσο απαραίτητο κι αν είναι αυτό για την επιβίωση του ανθρώπινου γένους πλέον. «Ο χρόνος είναι το νόμισμα της ζωής σου. Είναι το μοναδικό νόμισμα που έχεις και μόνο εσύ μπορείς να αποφασίσεις πώς θα το ξοδεύεις. Πρόσεχε μόνο μην αφήνεις άλλους ανθρώπους να το ξοδεύουν αυτοί για σένα», θα δούμε ότι αντιτείνει ένας άλλος και πάλι Αμερικανός, ποιητής αυτή τη φορά, ο Κάρλ Σάντμπερκ (1878-1967). Ή να πάμε ακόμα πιο πίσω στο χρόνο για να φιλοσοφήσουμε τη φράση του Γάλλου συνθέτη Μπερλιόζ (1803-1869), που είχε πει ότι «ο χρόνος είναι μεγάλος δάσκαλος, αλλά το κακό είναι ότι σκοτώνει τους μαθητές του» και να συλλάβουμε το νόημα του Διογένη του Κυνικού (410-323 π.Χ.) στο καταστάλαγμα της σοφίας του: «Όταν είναι κανείς νέος, είναι πολύ νωρίς. Όταν είναι γέρος, είναι πολύ αργά». Παίζοντας με το χρόνο, αυτός ο μέγας δάσκαλος πίστευε ότι η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται στη φυσική ζωή και πως μόνο με την αυτάρκεια, τη λιτότητα, την αυτογνωσία και την άσκηση μπορεί κανείς να την εξασφαλίσει.

 

  Πού τέτοια λόγια, πόσω μάλλον έργα, στο σύγχρονο κόσμο της παγκοσμιοποίησης και της θεοποίησης του χρήματος... Επιδοθήκαμε στη μανία της κατανάλωσης, ξεφύγαμε από αρχές και αξίες, αψηφώντας τη μηχανή του χρόνου, και ω του θαύματος, ήρθε η εκδικήτρα φύση να μας θυμίσει ότι ο χρόνος δεν ...περιμένει. Απαιτητικός όπως είναι πάντα, διεκδικεί μέρα - νύχτα, ώρα την ώρα, λεπτό το λεπτό. Όσοι τον ακολουθούν, ζουν με την ελπίδα της επιβεβαίωσης και της δικαίωσης των ονείρων τους. Οι υπόλοιποι, απλώς γίνονται βάρος των πρώτων, που νοιάζονται και γι' αυτούς για να θυμόμαστε και το χριστουγεννιάτικο μήνυμα των τελευταίων ημερών του 2012.

Καλή χρονιά σε όλους