Ομιλία Πρόεδρου Π.Ο.ΑΣ.Υ. κατά την επετειακή εκδήλωση 20 χρόνων συνδικαλιστικής πορείας 1988-2008

drama_2008e

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι

Φίλες και φίλοι,

Ι. Ο μεγάλος ποιητής ELIOT έλεγε ότι η ιστορία είναι ένα σύνολο άχρονων στιγμών. Οι ερμηνευτές του αναφέρουν ότι το απόφθεγμα αυτό σημαίνει πως οι πράξεις και τα γεγονότα που συνδέουν την ιστορική αλυσίδα είναι διαχρονικά. Δηλαδή ότι υπερβαίνουν τον συνηθισμένο συμβατικό χρόνο της ζωής και ως εκ τούτο έχουν μια διαρκή παρουσία, διαθέτουν μια μόνιμη επικαιρότητα. Μια τέτοια μεγάλη και υπεράνω του συμβατικού χρόνου στιγμή θεωρούμε ότι αποτελεί η ίδρυση στην πράξη του συνδικαλισμού στην Αστυνομία.

Αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός που άλλαξε τη ροή των πραγμάτων. Ήρθε σαν ένα ορμητικό ποτάμι που συσσώρευσε στην πορεία του πολλά ρυάκια πίκρας, περιφρόνησης, προσβολής, υποβάθμισης, καταπίεσης και αδικίας των ένστολων πολιτών και επειδή υπήρξε "ώριμο τέκνο των καιρών και της ανάγκης", όπως θα έλεγε ο άλλος μεγάλος δικός μας ποιητής Κωστής ΠΑΛΑΜΑΣ, παρέσυρε ό,τι βρήκε μπροστά του: προκαταλήψεις, σκοταδιστικές αντιλήψεις, αντιδημοκρατικές νοοτροπίες, αυταρχικές πρακτικές.

Πειθανάγκασε όλες τις πολιτικές δυνάμεις και όλους τους θεσμούς να το αποδεχτούν κατ' αρχή μεν, ως αναγκαίο κακό, το οποίο δεν θα μπορούσαν ν' αποτρέψουν, ύστερα δε, ως απαραίτητο εταίρο και συνομιλητή, σ' αυτόν που ονομάζουμε συνεχή δημοκρατικό διάλογο που πρέπει να διεξάγεται σε κάθε σύγχρονη και ευνοούμενη πολιτεία. Έτσι ο πρώην υπηρετικός και κατασταλτικός μηχανισμός, απέκτησε φωνή. Αναγνωρίσθηκε ο ρόλος του. Όλοι διαπίστωσαν ότι κάτω από την στολή της υπηρεσίας και την ιεραρχική υποταγή υπάρχουν έλλογοι πολίτες, με τις ίδιες ή και περισσότερες ατομικές, οικογενειακές, κοινωνικές ανάγκες και υποχρεώσεις, οι οποίες πρέπει να ικανοποιηθούν. Πολύ περισσότερο που ικανοποίηση αυτών των αναγκών τους είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την νόμιμη και αποτελεσματική τους λειτουργία. Δεν πρέπει από κανένα να ξεφύγει ποτέ η σκέψη ότι οι ένστολοι πολίτες επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος της διαφύλαξης και απόλαυσης των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, των προσωπικών και δημόσιων αγαθών.

ΙΙ. Επιτρέψτε μου, ως εκ τούτου να αισθάνομαι στη σημερινή επετειακή πανηγυρική μας συγκέντρωση, και να συμμερίζομαι αυτά αισθήματα με τους εκλεκτούς συναδέλφους και συντρόφους των πρώτων καθιδρυτικών αγώνων, ως ο πατέρας που καμαρώνει την ενηλικίωση και την προκοπή του παιδιού του. Δεν έχω καμιά πατερναλιστική διάθεση. Δεν οικειοποιούμε τους κόπους, τους αγώνες και τις αγωνίες, τις αδικίες που υπέστησαν και τις διώξεις όλων των συναδέλφων που συνέδραμαν σ' αυτό τον αγώνα. Άλλωστε το είπαμε, τα ηγετικά πρόσωπα είναι γέννημα των καιρών.

Παρομοιάζω τα σημερινά μου αισθήματα με τα πατρικά για έναν και μόνο λόγο: Γιατί ξαναγυρίζω στο χωροχρόνο απ' όπου ξεκίνησα. Απ' όπου συνέλαβα και υλοποίησα μαζί με άλλους τολμηρούς και ανιδιοτελείς συναδέλφους το πρώτο νομαρχιακό αστυνομικό σωματείο στην Ελλάδα. Γιατί, κυρίες και κύριοι την 27 Ιουνίου 1988, προ είκοσι ακριβώς χρόνων, μετά από πολλές προσπάθειες, συσκέψεις και διαψεύσεις, ιδρύθηκε στην πόλη της οικογενειακής και επαγγελματικής μου εγκαταβίωσης το πρώτο σωματείο Αστυνομικών Υπαλλήλων της χώρας. Η διοργάνωση, κατ' ακολουθίαν της σημερινής εκδήλωσης, έχει και τον συμβολισμό της επιστροφής στον τόπο της πρότερης νιότης, στον τόπο των πρώτων αρυτίδωτων και αλώβητων οραμάτων. Αν αυτό σημαίνει και μια αλλαγή οργανωτικής σελίδας στην Ομοσπονδία μας, θα φανεί τις επόμενες ημέρες. Έχω όμως την ακλόνητη πεποίθηση ότι το υπέροχο αυτό δημιούργημά μας, η μεγάλη αυτή θεσμική κατάκτηση των δεκάδων χιλιάδων συναδέλφων μας του παρόντος και του μέλλοντος, είναι ένας ώριμος και συγκροτημένος θεσμός που μπορεί να ζήσει και χωρίς τους ιδρυτές του στην πρωτοπορία της εκπροσώπησης.

ΙΙΙ. Στις επετειακές εκδηλώσεις, κυρίες και κύριοι συνηθίζεται να γίνεται ένας απολογισμός πεπραγμένων. Ως λαός εξωστρεφής και προοδευτικός έχουμε την τάση σ' αυτούς τους απολογισμούς να τονίζουμε μόνο τα θετικά επιτεύγματα που τονώνουν την αυτοπεποίθησή μας και να ξεχνούμε τις δυσάρεστες και θλιβερές στιγμές. Εγώ όμως θεωρώ ότι οι κακές στιγμές είναι τα λαμπιρίζοντα στον ήλιο της ιστορίας του συνδικαλιστικού κινήματος "παράσημα", πολύ πιο λαμπερά και ακτινοβόλα απ' αυτά που έχασα κατά την διάρκεια των πολλαπλών διώξεων, ανακοπών και απολύσεων που μου αποστέρησαν τους υπέρτατους βαθμούς στις ιεραρχίες μιας τριακονταπενταετούς υπηρεσίας. Αυτά λοιπόν τα αρνητικά παράσημα των αναγκαίων διώξεων που το παλιό επιφέρει στο καινούργιο είναι η υπέρτατη τιμή και αξία μου, ως αστυνομικού και ανθρώπου. Γι' αυτό δεν κατηγορώ, δεν κατηγόρησα ποτέ κανένα από τους διώκτες μου, οποιουδήποτε πολιτικού χώρου, που νόμιζαν ότι μου έκαναν κακό. Ξέροντας από την ιστορία ότι ο αγώνας για την διάρρηξη των δομών του αυταρχικού και αναχρονιστικού μικρόκοσμου έχει και τις συνέπειες του, έχω συγχωρήσει, πολύ δε περισσότερο, έχω βοηθήσει με τις περιορισμένες μου δυνάμεις όσους εξ' αυτών προσέτρεξαν προς βοήθεια. Όλοι άλλωστε εκτελούσαν εντολές ανωτέρων. Εγώ όμως ήθελα να τους εμπεδώσω την πίστη σε υπέρτερες του πρόσκαιρου υπηρεσιακού καθήκοντος αξίες και γι΄ αυτό τους ευχαριστώ.

IV. Δεν μπορώ όμως να μην εκφράσω την δυσαρέσκεια μου, όπως και την δυσαρέσκεια της Ομοσπονδίας για ορισμένα κρούσματα αντιδημοκρατικής, αντισυνδικαλιστικής, προσωπικής και ιδιοτελούς συμπεριφοράς ορισμένων συναδέλφων που εκμεταλλευόμενοι τους αγώνες μας, την άνοδο του κύρους του αστυνομικού και τις αντικειμενικές και αξιοκρατικές δομές που εμείς στήσαμε, τις κακοποιούν και τις χρησιμοποιούν χάρη προσωπικών συμφερόντων. Έτσι παρασύρουν και ορισμένους νέους συναδέλφους μας στην εκμετάλλευση της αστυνομικής εξουσίας και την μεταφορά της λειτουργίας μας, σε άλλους ξένους ιδιωτικούς και ίσως σε παράνομους χώρους. Κανένας από εμάς, συναδέλφισσες και συνάδελφοι δεν πρέπει να επιτρέψει να πολλαπλασιαστούν αυτές οι συμπεριφορές. Όλοι πρέπει να συμβάλλουμε, ώστε να εξαλειφθούν τάχιστα. Κανένας δεν πρέπει να επαναφέρει τον αστυνομικό στη πρότερη θέση του μίζερου, κακοπληρωμένου, μηχανισμού της εξουσίας που ήταν εχθρός της κοινωνίας.

Είμαστε οργανικό σώμα της δημοκρατικής δομής της κοινωνίας και αυτό τα μεγάλο λειτουργικό μας ρόλο πρέπει να υπηρετήσουμε σε οποιαδήποτε θέση βρισκόμαστε. Ο συνδικαλισμός δεν είναι άλλοθι για παράβαση καθήκοντος και εκμετάλλευσης της κυρίαρχης θέσης. Είναι ιδιότητα πολλαπλών καθηκόντων και υποχρεώσεων προς την κοινωνία και τους συναδέλφους.

Κυρίες και Κύριοι,

V. Επισκοπώντας αδρά την εικοσάχρονη πορεία μας, η θύμισή μου ανατρέχει στις μορφές πολλών συναδέλφων μας που δεν είναι πλέον στη ζωή, αρκετοί από τους οποίους έπεσαν θύματα για τον πολίτη. Η Ομοσπονδία μας πάντα υπήρξε και θα υπάρξει και στο μέλλον αρωγός των οικογενειών τους. Αλλά σήμερα θυμόμαστε και όλους όσους εξ αρχής στήριξαν με ενθουσιασμό τους σκοπούς μας και βοήθησαν με διάφορους τρόπους την υλοποίηση του συνδικαλιστικού μας οράματος, πολλούς δηλαδή διανοούμενους, καθηγητές, νομικούς, πολιτικούς ακτιβιστές. Όλους αυτούς που ανιδιοτελώς προσέτρεξαν στα δικαστήρια των διώξεων στα οποία μας είχε οδηγήσει η μητέρα πατρίδα και μερικοί από τους οποίους μας συμπαρίστανται ενεργά ακόμα σε κάθε σημερινό μας διάβημα. Ιδιαίτερα όμως θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ μέρους όλων των ιδρυτικών μελών της Ομοσπονδίας μας τις ταλαιπωρημένες οικογένειες. Ούτως ή άλλως οι διεθνείς στατιστικές αποδεικνύουν ότι οι αστυνομικοί λόγω του δύσκολου έργου τους είναι επιρρεπείς σε διάφορες ασθένειες και κινδύνους, ταυτοχρόνως δε έχουν τις περισσότερες αρρυθμίες και δυσαρμονίες στην οικογενειακή τους ζωή και ασφαλώς μικρότερο σε σχέση με άλλους κλάδους εργαζομένων προσδόκιμο ζωής. Όταν, πλην, του αστυνομικού έργου, προστίθεται και ο συνδικαλιστικός "πόλεμος", το βάρος για μας και τα μέλη των οικογενειών μας είναι δυσβάσταχτο. Γι' αυτό αποτίουμε φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης σε όλα τα μέλη της μικρής και μεγάλης οικογένειάς μας που ανέχτηκαν αυτήν την ταλαιπωρία και την αταξία στη ζωή τους. Ελπίζουμε ότι στο βάθος της συνείδησής τους η εκτέλεση του πολλαπλού κοινωφελούς μας καθήκοντος υπέρ του κοινωνικού συνόλου έχει βαρύνει περισσότερο από τις απώλειες πολλών καθημερινών ευτυχισμένων στιγμών.

VI. Κυρίες και Κύριοι,

Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,

Τα πολλά και κρίσιμα τοπικά και παγκόσμια φαινόμενα έχουν αναγάγει το αγαθό της ασφάλειας των κοινωνιών, ως πρώτιστο και ισότιμο με το καθήκον προς τη Δημοκρατία αγαθό. Πολλοί θέλουν να περιφρουρήσουν τα κεκτημένα από τις εξεγέρσεις των φτωχών. Άλλοι να εγκαθιδρύσουν ένα καθεστώς περιχαράκωσης, αποκλεισμού και αποξένωσης των κοινωνιών από τις σύγχρονες ανάγκες. Πολλοί στο μέλλον θα βρεθούν στον πειρασμό να ανατρέψουν τις δημοκρατικές μας κατακτήσεις χάρη της αστυνομικής δήθεν αποτελεσματικότητας. Το βλέπω και το συζητώ με όλους τους συναδέλφους συνδικαλιστές του ευρωπαϊκού χώρου και όχι μόνο.

Ως εκ τούτου η νέα γενιά της Ομοσπονδίας πρέπει να εκσυγχρονίσει το οπλοστάσιο των αγώνων μας. Οφείλει να σφυρηλατήσει το νέο όραμα του αστυνομικού συνδικαλισμού που είναι η πλήρης εξίσωση της θεσμικής, υπηρεσιακής, οικονομικής και κοινωνικής μας θέσης, με την θέση των άλλων συναδέλφων μας των προηγμένων χωρών. Και πάντα μέσα στο νου μας πρέπει να διαφυλάττουμε, ως κόρη οφθαλμού αυτό το πρόταγμα που θέρμανε τις ψυχές μας τα δύσκολα χρόνια της συνδικαλιστικής ανοικοδόμησης, ότι δηλαδή είμαστε αναπόσπαστο τμήμα του δημοκρατικού λαού, υπακούομε στα κελεύσματα και τους θεσμούς της λαϊκής κυριαρχίας και προστατεύουμε τα δικαιώματα όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως καταγωγής, οικονομικής θέσης, φυλής και φύλλου. Είμαστε όργανα της λαϊκής βούλησης, την οποία ως ενεργοί πολίτες συνδιαμορφώνουμε. Και ο συνδικαλισμός Κυρίες και Κύριοι στα Σώματα Ασφαλείας αυτόν τον υπέρτατο πολιτειακό σκοπό εξυπηρετεί.: Διαμορφώνει αυτόνομες δημοκρατικές συνειδήσεις που εκφράζονται στα πλαίσια του αμφίπλευρου δημοκρατικού καθήκοντος που έχει ο πολίτης προς την πολιτεία και η πολιτεία προς τον πολίτη.

Η συμμετοχή μου, η συμμετοχή όλων όσων ευρίσκονται σε αυτή την εκδήλωση στη διαμόρφωση αυτής της αντίληψης θα με κάνει υπερήφανο και θα μου δίδει δύναμη ζωής για τον υπόλοιπο ελπίζω, εξίσου ενεργό, βίο μου.

Δράμα 4 Ιουλίου 2008