ΠΡΟΕΔΡΟΣ Π.Ο.ΑΣ.Υ.
ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ Χρήστος
ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΝΣΤΟΛΩΝ
Ποιοι και γιατί φοβούνται τη Δημοκρατία;
Με όλο το σεβασμό σε όσους διατύπωσαν αρνητική άποψη ή τις επιφυλάξεις τους για το δικαίωμά μας να μπορούμε να απεργήσουμε ως σκληρά εργαζόμενοι και πάνω απ' όλα ως άνθρωποι με αναφαίρετα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας λίγες πρώτες σκέψεις, αμέσως μετά την ολοκλήρωση των ιστορικών διήμερων εργασιών του Διευρυμένου μας Γενικού Συμβουλίου, που πραγματοποιήθηκε συμβολικά στο «στρατηγείο» της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής.
Εύλογη η συναισθηματική φόρτιση και ο ενθουσιασμός που προκάλεσε σε όλους μας η πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας και η υποδειγματική διεξαγωγή των εργασιών, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος. Να είστε ωστόσο βέβαιοι ότι θα στεφθεί με επιτυχία. Αντλώ την αισιοδοξία μου αυτή όχι μόνο από τα διδάγματα της Ιστορίας του αστυνομικού συνδικαλισμού στη χώρα μας, αλλά και από τα ξεκάθαρα επιχειρήματα των διακεκριμένων ομιλητών, των συνταγματολόγων, των εκπροσώπων των πολιτικών κομμάτων και όλων των συναδέλφων μας που πήραν το λόγο για να καταγράψουν την αγωνία τους για το αύριο.
Ακούγοντας και τον Δημήτρη Κυριαζίδη, τον επίτιμο πρόεδρο της Ομοσπονδίας, Σας καλώ να ανατρέξετε στην ειδική έκδοση της Ομοσπονδίας μας που είναι αναρτημένη στην ιστοσελίδα μας www.poasy.gr (download -βιβλία) «Η δικαίωση».Θα ανακαλύψετε τα αβάσιμα επιχειρήματα και τους ισχυρισμούς εκείνης της περιόδου και εκείνων εκ των πολέμιων της Ομοσπονδίας που δεν είχαν την προνοητικότητα να διαβλέψουν τις εξελίξεις, όταν οι πρωτοπόροι συνδικαλιστές ίδρυαν τα πρώτα «παράνομα» σωματεία. Εκείνοι δεν είχαν ούτε το θάρρος να πουν όχι στο κατεστημένο, ούτε την τόλμη αργότερα να αναγνωρίσουν ότι είχαν κάνει λάθος. Μιλούσαν για διατάραξη της πειθαρχίας, θα διάλυση της αστυνομίας, για διάλυση του κράτους ενώ υπερθεμάτιζαν για την αξία του ένστολου, του θεσμού και των αξιών που πράγματι υπηρετούμε. Λες και όλα αυτά θα μας χαρίζονταν ή θα τα αποκτούσαμε κάνοντας δημόσιες σχέσεις και «συμφωνίες» στα κρυφά με την εκάστοτε ηγεσία.
Δεν σας κρύβω ότι μου προκάλεσε έκπληξη η τοποθέτηση του Γ.Γ. Δημόσιας Τάξης και Επίτιμου Προέδρου της ΠΟΑΞΙΑ, του κ. Οικονόμου, που είπε στο Διευρυμένο Γενικό Συμβούλιο ότι «οι δηλώσεις περί «λευκής απεργίας» απαξιώνουν τη δράση και την προσπάθεια που καθημερινά καταβάλλει ο Έλληνας Αστυνομικός, κλονίζουν το αίσθημα εμπιστοσύνης των πολιτών και εξασθενίζουν την όποια επιτυχία έχει κατακτήσει το σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας».
Μάλλον έχει παρεξηγηθεί το νόημα της «λευκής απεργίας». Τη δράση της αστυνομίας την απαξιώνουν οι πολιτικοί που με τις αποφάσεις τους αναγκάζουν το συνάδελφο να δουλεύει σαν σκλάβος και τον πολίτη να αναζητά ασφάλεια στα σεκιούριτι. Το συνάδελφο τον απαξιώνουν όσοι τον ωθούν στη διαφθορά, όσοι στέλνουν συναδέλφους να καταστέλλουν λαϊκούς αγώνες και να προστατεύουν τα συμφέροντα των ολίγων, αντί να τους προσανατολίζουν στη δίωξη του εγκλήματος και δη του εγκλήματος της αρπαχτής των διαπλεκόμενων πολιτικών συμφερόντων.
Το σύστημα κατέρρευσε διότι όσοι το υπηρέτησαν δεν μερίμνησαν για τη μακροημέρευσή του. Και ευτυχώς δηλαδή, γιατί αποδείχθηκε σάπιο. Είναι ώρα να ξαναγεννηθεί η ελπίδα και μέσα από τα συντρίμμια που αφήνει πίσω της η κρίση να οικοδομηθεί πραγματικά η σύγχρονη Ελλάδα και μαζί της η σύγχρονη και δημοκρατική αστυνομία μας.
Πρώτιστο μέλημά μας, κατ' αρχήν, είναι η εσωτερική δικαιοσύνη στο Σώμα μας. Να μην αισθάνεται κατώτερος ο χαμηλόβαθμος και σατράπης ο ανώτερος. Και ας μην σπεύσει κάποιος να μας πει ότι υπερβάλουμε, διότι θα του θυμίσουμε ότι κάποτε μιλούσαμε όλοι για ενσυνείδητη πειθαρχία, την οποία δυστυχώς δεν έχουμε καταφέρει να εμφυσήσουμε στο αστυνομικό μας σώμα. Και ξέρετε γιατί; Διότι η διοίκηση χρόνια τώρα δεν προγραμμάτιζε, δεν προέβλεπε, δεν προστάτευε τους υφισταμένους της. Το μόνο που την ενδιέφερε και αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα, ήταν να μη γίνει καμιά στραβή στη βάρδια της και κυρίως πριν τη διακεκαυμένη ζώνη των ετήσιων κρίσεων.
Αναμένουμε, λοιπόν, από την Πολιτική Ηγεσία, να αλλάξει το κατάπτυστο σύστημα των κρίσεων και επιλογής ηγεσίας, που τόσο έχει εκθέσει και απαξιώσει τους Αξιωματικούς μας, συμβάλλοντας έτσι στην κάθαρση και στην απομόνωση των εξωυπηρεσιακών κέντρων και παράκεντρων της εξουσίας που ενδιαφέρονται για ευνόητους λόγους να έχουν λόγο -άκουσον άκουσον- στην αστυνομική επετηρίδα και στις τοποθετήσεις των αξιωματικών.
Όσο για την κοινωνία, ας μην προτρέξει κανείς να βγάλει λανθασμένα συμπεράσματα. Αν θα στραφούν οι πολίτες εναντίον της αστυνομίας δεν θα στραφούν επειδή διεκδικεί το δικαίωμα της απεργίας, αλλά γιατί κάποιοι ενδεχομένως να στρέψουν εμάς τους αστυνομικούς εναντίον του λαού μας όταν θα διαδηλώνει για να τιμωρηθούν, για να μπουν στη φυλακή οι λυμεώνες του ιδρώτα του.
Συμπερασματικά, διαδηλώσαμε στο παρελθόν με το σύνθημα «ανασφαλής αστυνομικός σημαίνει ανασφαλής πολίτης», «στο αγαθό της ασφάλειας του πολίτη δεν χωρούν εκπτώσεις και περικοπές» κλπ, αλλά η πολιτεία αντί να πράξει το χρέος της, ακολούθησε παρελκυστική έως αδιάφορη πολιτική. Και τώρα, που έφτασε ο κόμπος στο χτένι, αντί να ζητάνε κάποιοι συγνώμη και να απολογούνται για την κατάρρευση του αστυνομικού συστήματος και τη συνεπακόλουθη απαξίωση του ένστολου, θέλουν να μας πείσουν ότι αν διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, να ισχύουν δηλαδή οι νόμοι και οι διεθνείς συνθήκες και για μας, τότε λέει, θα καταστραφούμε....
