Font Size

Cpanel

ΠΑΝΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ. Χωρίς στρατιώτες η μάχη είναι χαμένη.

ΠΑΝΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ
Χωρίς στρατιώτες η μάχη είναι χαμένη!

Του Κυριακούλη ΓΡΗΓΟΡΑΚΟΥ
Γραμματέα Δημοσίων Σχέσεων της ΠΟΑΣΥ

    Συναδέλφισσες και συνάδελφοι   
    Όπως γνωρίζετε, η Ομοσπονδία μας έχει ανακοινώσει ότι κλιμακώνει την αγωνιστική της δράση με στόχο την αποτροπή -όσο αυτό είναι εφικτό- των δυσμενών οικονομικών μέτρων που πλήττουν την υπηρεσιακή και οικογενειακή μας υπόσταση. Θα πρέπει να κατανοηθεί ότι αυτό δεν είναι μια απλή ανακοίνωση για την ανακοίνωση, για να δικαιολογήσουμε εμείς την ύπαρξή μας κι εσείς για να μείνετε με την εντύπωση ότι σας εκπροσωπούμε επάξια.
    Ποτέ η Ομοσπονδία δεν κορόιδεψε τα μέλη της, ποτέ δεν ζήτησε από κανέναν πράγματα που δεν τα πίστευε ή δεν μπορούσε να τα πετύχει. Όσοι παρακολουθούν την πορεία της από το 1988, ξέρουν.
   Σήμερα, λοιπόν, όπως είναι η κατάσταση στη χώρα μας, πρέπει να εμπεδώσουμε όλοι μαζί ότι ο μοναδικός δρόμος που έχουμε για να διεκδικήσουμε τα δίκαια αιτήματά μας και να διασώσουμε τα κεκτημένα μας, είναι η συλλογική και μαζική παρουσία μας σε όλα τα καλέσματα των Πρωτοβαθμίων Ενώσεων και της Ομοσπονδίας μας. Γνωρίζετε ότι η ιδιαιτερότητα του επαγγέλματός μας επιτρέπει στο πολιτικό σύστημα να μας απαγορεύει την ΑΠΕΡΓΙΑ, αν και ως Ομοσπονδία και αυτό το ιερό για όλους τους εργαζομένους δικαίωμα, το έχουμε διεκδικήσει και το διεκδικούμε (με τη συζήτηση στην τελευταία αναθεώρηση του Συντάγματος, είχαμε καταθέσει σχετική πρόταση και ορισμένα κόμματα της Αριστεράς την είχαν υιοθετήσει).
    Επομένως, είναι αυτονόητο ότι το συνδικαλιστικό μας κίνημα πρέπει να αναζητά κάθε φόρα τα πιο πρόσφορα μέσα και τρόπους άσκησης πίεσης προς την εκάστοτε κυβέρνηση. Το θέμα αυτό για όσους ενθυμούνται, μας είχε απασχολήσει και σε ειδική ημερίδα που είχαμε κάνει παλιότερα, αναζητώντας σύγχρονες μορφές αγώνα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Θέλαμε να εκφράσουμε και τότε την αγωνία μας για τη μικρή συμμετοχή συναδέλφων μας στις συνδικαλιστικές μας πρωτοβουλίες, όταν ακόμα η χώρα ζούσε στον αστερισμό της ευημερίας και των ψευδαισθήσεων και όλοι μας δικαιωματικά ονειρευόμασταν καλύτερες μέρες. Εμείς ως συνδικαλιστές βέβαια διεκδικούσαμε και πετυχαίναμε πράγματα πρωτόγνωρα για το χώρο μας, όπως η συμμετοχή μας στα πειθαρχικά συμβούλια με συνήγορο, ο Κώδικας Μεταθέσεων, οι μισθολογικές προαγωγές, το βαθμολόγιο, το ασφαλιστικό, η συμφιλίωση αστυνομίας και κοινωνίας και άλλα. Φανταστείτε ότι αυτά τα πετυχαίναμε τότε με το δυναμισμό των πρωτοπόρων συνδικαλιστών μας, με μεγάλες αντιπροσωπευτικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και φυσικά έχοντας ισχυρισμούς δεσμούς με την ελληνική κοινωνία. Αρκούσε ένα σύνθημά μας, ένα αίτημα και ήταν δεδομένη η απήχηση και η βάσιμη προσδοκία για την επιτυχή έκβαση του αγώνα μας.
  Δυστυχώς, όμως, κάποιοι επαναπαύθηκαν, άλλοι έκαναν τις προσωπικές τους επιλογές εκμεταλλευόμενοι τις συγκυρίες, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την εργασία και το συνδικάτο, ενώ την ίδια ώρα η ανανέωση συνολικά του αστυνομικού σώματος και μια σειρά άλλοι παράγοντες, άρχισαν να επιδρούν αρνητικά στο χώρο μας, αποδυναμώνοντας και τον ίδιο τον αγώνα της Ομοσπονδίας. Εξάλλου, μέσα στο γενικότερο αρνητικό κλίμα που προκαλούσε η λειτουργία των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών θεσμών στη χώρα μας, με την πάροδο του χρόνου εμφανίστηκαν ως γνωστόν και ακραία αρνητικά φαινόμενα στο χώρο μας, τα οποία καταδικάστηκαν πάραυτα.
   Χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω ή να επικρίνω πρόσωπα και καταστάσεις –δεν είναι του παρόντος άλλωστε, όλους μας θα μας κρίνει κάποτε η ιστορία- σήμερα έχουμε όλοι ακεραία την ευθύνη για την από δω και πέρα πορεία του συνδικάτου μας.
   Στην εποχή του Μνημονίου και το επαναλαμβάνω, στην εποχή του Μνημονίου, όπου κανείς μας δεν ξέρει τι μέτρα μαγειρεύουν εις βάρος μας στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και στην Ουάσιγκτον, θα ήταν εγκληματικό λάθος να εγκλωβιστούμε στις μεμψιμοιρίες, στις μικροψυχίες, στις εμπάθειες ή τις αλληλοκατηγορίες. Το ζητούμενο είναι η καλοπροαίρετη κριτική, η υπόδειξη τυχόν λαθών με στόχο τη βελτίωση όλων μας και όχι η ισοπεδωτική κριτική, που ορισμένες φορές μπορεί και να εμπίπτει στις αρμοδιότητες της ψυχιατρικής.
    Σημαντικό θεωρώ επίσης και τούτο, επειδή ακούω διάφορα. Δεν πρέπει να καμφθεί το ηθικό μας από την αγριότητα των κυβερνητικών μέτρων, ούτε να ακούσουμε τις σειρήνες που καραδοκούν, κατηγορώντας την Ομοσπονδία μας ότι δεν κάνει τίποτε. Θα έλεγα ότι δεν είναι καιρός για γκρίνια, αλλά για έργα και προπαντός για διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς και θυσίας. Κι εδώ θέλω να επισημάνω σε όλους ότι θα ήταν άδικο -και για τους ίδιους- να αφήνουμε να περνάνε έτσι στο ντούκου οι κλάψες και τα παράπονα από κάποιους που δεν ξέρουν ούτε πού βρίσκονται τα γραφεία μας.
    Συναδέλφισσες και συνάδελφοι
   Άφησα τελευταίο ένα πολύ βασικό παράγοντα επιτυχίας των κινητοποιήσεών μας. Ακόμα κι αν καταφέρουμε να συγκεντρωνόμαστε κατά χιλιάδες έξω από τη Βουλή, αν η κοινωνία, αν οι απλοί πολίτες λένε καθημερινά ότι δεν προσφέρουμε τίποτε, ότι προσλαμβάνουν σεκιούριτι για την ασφάλειά τους, ότι εν ολίγοις δεν ανταποκρινόμαστε στην αποστολή μας, τότε είναι βέβαιο ότι καμία κυβέρνηση δεν θα νιώθει την ανάγκη να ικανοποιήσει τα αιτήματά μας. Θα μας έχει του κλώτσου και του μπάτσου, ενώ θα ευθύνεται εκείνη για την όποια αναποτελεσματικότητά μας, αφού δεν θα ικανοποιεί τα αιτήματά μας π.χ. για τη μεταρρύθμιση, για τη μη περικοπή δαπανών, για τον εκσυγχρονισμό του εξοπλισμού κλπ.
   Επομένως, αν δεν δείξουμε άμεσα όλο μας το δυναμισμό, την ενεργητικότητα και την αποφασιστικότητά μας με μια ανεπανάληπτη εκδήλωση διαμαρτυρίας, να μην περιμένουμε από κανέναν άλλο να δώσει λύσεις στα προβλήματά μας.

Είσαι Εδώ : ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΠΑΝΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ. Χωρίς στρατιώτες η μάχη είναι χαμένη.