Πού το πάνε;

  Όσοι ανατρέξουν καλόπιστα στην ιστορική διαδρομή της Ομοσπονδίας, αλλά και στις πρωτοβουλίες που αναπτύσσει από πέρυσι, όταν άρχισε να εφαρμόζεται το Μνημόνιο, θα διαπιστώσουν ότι αυτονόητα ζητήματα δεν υιοθετούνταν πάντα εύκολα από τις κυβερνήσεις, όποια κι αν ήταν η δική μας παρέμβαση.

  Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης που, εν μέσω κοσμοχαλασιάς, προσπαθούμε ως συνδικάτο να διασώσουμε τα αυτονόητα. Η κυβέρνηση -και είναι περίεργο γιατί συμβαίνει αυτό- επιδεικνύει μια απαράδεκτη συμπεριφορά και δεν επιλύει ούτε αιτήματά μας μη οικονομικού χαρακτήρα, όπως είναι π.χ. η θεσμική αναγνώριση της επικινδυνότητας του λειτουργήματος, η εξομοίωση της Σχολής Αστυφυλάκων με τα ΤΕΙ, η αναβάθμιση της εκπαίδευσης, η λήψη μέτρων ανύψωσης του ηθικού των συναδέλφων, επιμέρους ζητήματα υπηρεσιακής τάξης κλπ.

 Γιατί συμβαίνει άραγε αυτό και τι μπορούμε να υποθέσουμε;

  Ότι κάποιοι υπουργοί με τη στάση τους μποϊκοτάρουν την ίδια την κυβέρνησή τους και επενδύουν στην εξέγερση και των ενστόλων;

  Ότι «επενδύουν» στην απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος, αφήνοντας πεδίο δόξης λαμπρόν σε επίδοξους αμφισβητίες της αποτελεσματικότητάς του;

  Ή μήπως πιστεύουν ότι οι συνάδελφοί μας δεν αντιλαμβάνονται ποιοι ευθύνονται για την κατάντια της διακυβέρνησης και του τόπου μας και θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια;

  Το «παιγνίδι» το έχουμε ζήσει με διάφορες παραλλαγές στο παρελθόν. Θα αναμέναμε όμως, στις σημερινές συνθήκες της πολύπλευρης οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και θεσμικής κρίσης, οι κυβερνώντες να επιδείξουν μεγαλύτερη ευαισθησία και σοφία απέναντι σε μια τάξη εργαζομένων που επιτελεί ύψιστο κοινωνικό και εθνικό έργο.