Αθήνα, 14 Φεβρουαρίου 2015
Θεοφιλέστατε Επίσκοπε Ναζιανζού κ.κ. Θεοδώρητε,
Πανοσιολογιότατε, Άγιοι Πατέρες,
Κύριε Αντιπρόεδρε της Βουλής,
Κύριε Yπουργέ,
Κύριε Aρχηγέ,
Στρατηγοί,
κ.κ. Βουλευτές- Εκπρόσωποι Πολιτικών Κομμάτων –
Συνδικαλιστικών Οργανώσεων -Φορέων,
Συγγενείς και φίλοι των αδικοχαμένων συναδέλφων,
Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,
Βρεθήκαμε εδώ σήμερα στον Ιερό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, για να τιμήσουμε τη μνήμη των συναδέλφων μας που θυσιάστηκαν στο βωμό του καθήκοντος τα τελευταία χρόνια, αλλά και για να υπενθυμίσουμε το ανεκπλήρωτο χρέος της πολιτείας προς όλους εκείνους που μάχονται καθημερινά το έγκλημα, αψηφώντας το θάνατο, τους κινδύνους και τις δυσκολίες του αστυνομικού λειτουργήματος.
Είμαστε εδώ για να υποκλιθούμε με ευλάβεια και ευγνωμοσύνη στους ηρωικούς νεκρούς μας, αλλά και για να διαβεβαιώσουμε τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας, με μεγαλύτερη τόλμη και αποφασιστικότητα, ώστε να τους διασφαλίσουμε όσο γίνεται περισσότερο από τους επαγγελματικούς κινδύνους που εξακολουθούν να τους απειλούν.
Δυστυχώς, η αιματοχυσία δεν έχει περιοριστεί.
Από πέρυσι, όταν συναντηθήκαμε ξανά εδώ, στον ίδιο χώρο, για να αποτίσουμε φόρο τιμής στους Ήρωες της Ελληνικής Αστυνομίας, χάσαμε στο καθήκον άλλους δυο συναδέλφους μας, ενώ δεν πρέπει να μας διαφεύγει και το γεγονός ότι απωλέσαμε πολύ περισσότερους σε τροχαία ατυχήματα είτε για άλλους λόγους που συνήθως αποσιωπώνται και δεν απασχολούν την Υπηρεσία.
Ο κατάλογος είναι μακρύς και ο ρόλος του προέδρου της Ομοσπονδίας, δύσκολος, όταν αναφέρεται σε τραγικά συμβάντα, ιδίως όταν έχει απέναντί του τις οικογένειες των αδικοχαμένων συναδέλφων, τους συγγενείς και τους στενούς τους φίλους. Κάθε συμβάν έχει την ιδιαιτερότητά του φυσικά, αλλά δυστυχώς έχει την ίδια τραγική κατάληξη, εγείροντας πελώρια ερωτηματικά, αναπάντητα πολλές φορές όσο επιστρέφουμε σ' αυτά.
Αυτά τα ερωτηματικά, όμως, προσπαθούμε εμείς από την πλευρά μας να τα απαντήσουμε, διεκδικώντας κατάλληλες συνθήκες εργασίας για τον Έλληνα Αστυνομικό. Γνωρίζουμε ότι ο δρόμος που επέλεξε να ακολουθήσει, είναι ανηφορικός και δύσβατος.
Είναι ένας συνεχής αγώνας, καθημερινός αγώνας, που κρύβει παγίδες και απρόβλεπτες συνέπειες για όποιον δεν είναι καλά εξοπλισμένος και προετοιμασμένος.
Στην προσπάθειά του να διασφαλίσει το αγαθό της ασφάλειας του πολίτη και να υπηρετήσει τη δημοκρατία και τους δημοκρατικούς μας θεσμούς, ο Έλληνας αστυνομικός αισθάνεται πολλές φορές ότι ακροβατεί σε ένα τεντωμένο σχοινί, χωρίς κανένα δίκτυ προστασίας. Και το χειρότερο, όταν συμβαίνει το μοιραίο στραβοπάτημα, δυστυχώς, εισπράττει άδικη κριτική ή ακόμα και χλεύη κάποιες φορές.
Επειδή, όμως, «οφείλουμε πάντα σεβασμό στους ζωντανούς αλλά στους νεκρούς μας οφείλουμε μόνο την αλήθεια», όπως είχε πει και ο Βολταίρος, εμείς επιμένουμε να λέμε αλήθειες, όσο πικρές κι ενοχλητικές κι αν είναι αυτές.
Αν έπρεπε να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή σε όλα τα τραγικά γεγονότα που βύθισαν στο πένθος τις οικογένειες των συναδέλφων μας -και είναι τουλάχιστον 126 σε βίαια συμβάντα από το 1984-, θα έπρεπε να μιλήσουμε για κροκοδείλια δάκρυα και για βαρύγδουπες δηλώσεις, χωρίς ίχνος ντροπής για τους ανθρώπους που χάθηκαν στο βωμό του καθήκοντος.
Αλήθεια, πώς αλλιώς να εξηγηθεί αυτή η απαράδεκτη, πλην όμως τραγική κατάσταση, κάθε χρόνο δυο ή τρεις συνάδελφοί μας να προστίθενται στη μακάβρια λίστα των θυμάτων εν ώρα υπηρεσίας;
Γιατί αυτές οι επαναλαμβανόμενες αδυναμίες και αστοχίες ενός συστήματος που δεν δείχνει να προβληματίζεται και να εξαγάγει τα σωστά συμπεράσματα για την αποτροπή νέων απωλειών στο μέλλον;
Ή μήπως τελικά ακόμα κι αυτή εδώ η εκδήλωση που διοργανώνουμε κάθε χρόνο σταθερά από το 1997, με δική μας πρωτοβουλία, δεν είναι πλέον αρκετή για να συνεγείρει τους καθ' ύλιν αρμόδιους παράγοντες; Δεν θέλουμε να το πιστέψουμε.
Φυσικά, όταν στο 8ο συνέδριό μας το Μάιο του 1997 αποφασίζαμε ομόφωνα ότι για μας το πρώτο Ψυχοσάββατο εκάστου έτους θα είναι για όλους μας Ημέρα μνήμης των πεσόντων στο καθήκον αστυνομικών, δεν είχαμε την ψευδαίσθηση ότι θα βάζαμε ένα τέλος στην απώλεια ζωής συναδέλφων. Τότε ήταν διακαής μας πόθος φυσικά. Θέλαμε να ευαισθητοποιήσουμε την πολιτεία, αλλά και την ελληνική κοινωνία για το λειτούργημα του αστυνομικού. Θέλαμε να σταθούν αρωγός στις οικογένειες των θυμάτων και βέβαια επιζητούσαμε την αναγνώριση αφενός της θυσίας εκείνων που έπεφταν στο καθήκον και αφετέρου την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής για τη θωράκιση του αστυνομικού λειτουργήματος.
Κυρίες και Κύριοι,
Σήμερα, έχουν διαμορφωθεί νέα πολιτικά δεδομένα στη χώρα μας. Ο νέος Υπουργός δεν χρειάζεται τις δικές μας παραινέσεις και υποδείξεις για να κάνει τα αυτονόητα. Ήταν μαζί μας σε προηγούμενες εκδηλώσεις και διοργανώσεις και είναι γνωστές οι θέσεις του. Την Τετάρτη, στο Γενικό Συμβούλιο, ενώπιον όλων των Πρωτοβαθμίων Οργανώσεών μας, παρουσίασε συνοπτικά πώς θα κινηθεί ως Υπουργός και τι αναμένει από όλους εμάς. Απομένει πλέον να δούμε να γίνονται πράξη πολλές από τις προτάσεις του που είναι και δικές μας προτάσεις.
Επίσης, η αστυνομική ηγεσία γνωρίζει τις δυσλειτουργίες και τις στρεβλώσεις και οφείλει να συμβάλλει προς την ίδια κατεύθυνση. Ο εκσυγχρονισμός και ο εκδημοκρατισμός των αστυνομικών λειτουργιών και η θωράκιση του Αστυνομικού από κάθε πλευρά πρέπει να δρομολογηθούν με γοργά βήματα ώστε να κατακτήσουμε τα επιδιωκόμενα επίπεδα επαγγελματικής λειτουργίας.
Όλοι μαζί οφείλουμε να εργαστούμε για να υψώσουμε το φρόνημα του Έλληνα αστυνομικού θωρακίζοντάς τον οργανωμένα και συντεταγμένα για την εκπλήρωση της αποστολής του.
Όλοι μαζί οφείλουμε, τέλος, να προστατέψουμε την τιμή και την αξιοπρέπεια κι εκείνων που χάθηκαν άδικα και εκείνων που συνεχίζουν να αγωνίζονται φυλλάττοντες Θερμοπύλες στους χαλεπούς καιρούς που διανύει η χώρα μας.
Με αυτές τις λίγες σκέψεις θέλω να διαβεβαιώσω τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες, όλους τους πολίτες που συμμερίζονται την αγωνία μας και στηρίζουν την Ομοσπονδία μας, ότι ως θεσμικός, ισότιμος συνομιλητής της υπηρεσιακής και της πολιτικής ηγεσίας της Ελληνικής Αστυνομίας, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα. Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην αισθάνονται εγκαταλειμμένες οι οικογένειες των αδικοχαμένων συναδέλφων μας.
Οι Ήρωές μας, ας καθοδηγούν τη σκέψη και τις αποφάσεις μας.
Έχουμε υποχρέωση να μην τους λησμονήσουμε ποτέ και να διδασκόμαστε από τις πράξεις τους.
Αιωνία τους η μνήμη.
