Αν.Γραμματέας ΠΟΑΣΥ
ΚΑΡΑΔΗΜΑΣ Νίκος
Ποτέ δεν είναι αργά
Συγκεντρώσεις, καταλήψεις, διαμαρτυρίες, ψηφίσματα, happenings είναι πια παρελθόν. Στα χρόνια μας, δυστυχώς έλαχε να γράφεται η ιστορία της κοινωνικής, οικονομικής και εργασιακής απαξίωσης σχεδόν όλου του κοινωνικού ιστού. Επιχειρήσαμε και εμείς ως κλάδος να αντιταχθούμε. Σχεδόν εξαντλήσαμε κάθε μορφή συνδικαλιστικού παρεμβατισμού, η έτσι τουλάχιστον πιστέψαμε!
Η αριστερά στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως, φέρεται να πρωτοστατεί σ' όλους αυτούς τους αγώνες. Η ευρηματικότητα και αυτός ο ιδιότυπος δυναμισμός που παράγει είναι τα αναγκαία και ικανά εκείνα στοιχεία για να κατακτήσεις τα δικαιώματά σου. Από την άλλη από τους συντηρητικούς, η στάση αυτή θεωρείται αμφιλεγόμενη, γιατί ο κοινωνικός αυτός ευδαιμονισμός που βιώσαμε ήταν επίπλαστος και δεν είχε διάρκεια.
Αποδομήθηκαν, δηλαδή, βίαια όλες οι κατακτήσεις μας. Στα δυσδιάκριτα αυτά όρια των δύο θεωριών της δυναμικής υποτίθεται αριστεράς και του συντηρητικού εφησυχασμού, χτίσαμε το συνδικαλιστικό μας οικοδόμημα. Αναμφίβολα το κίνημα διεκδίκησε, κατέκτησε και κάποιοι απόλαυσαν! Ποιοι όμως; Αυτοί που έφυγαν και τα πήραν όλα; Ίσως. Οι ίδιοι αυτοί που τώρα τα χάνουν με την συρρίκνωση των συντάξεων; Πιθανόν. Εμείς οι λοιποί της υποτιθέμενης μισθολογικής και συνταξιοδοτικής ωρίμανσης ζούμε την αβεβαιότητα.
Άφησα τελευταίους τους νεώτερους συναδέλφους γιατί ουδείς ακόμα γνωρίζει το μακροπρόθεσμο βαθμολογικό η μισθολογικό καθεστώς που θα επικρατεί τότε. Πολύ πιθανόν η αβεβαιότητα να πλανάται ακόμα και σ' αυτούς. Η όποια αποτίμηση ασφαλώς και επιβάλλεται κυρίως από μας τους συνδικαλιστές.
Η τρικομματική κυβέρνηση αρχικά μας καθησύχασε και διαρκούντος του χρόνου των διαπραγματεύσεων με την Τρόικα, άφηνε σκόπιμα να διαρρέουν οι φήμες ότι από τα ειδικά μισθολόγια, αυτό των ενστόλων θα υποστεί την πιο ανώδυνη παρέμβαση!
Αυτή η τακτική ύπνωσης σε συνδυασμό με την απαθέστατη στάση των τριτοβαθμίων οργανώσεων Α.Δ.Ε.Δ.Υ. και Γ.Σ.Ε.Ε. δεν αποτελούν δικαιολογία για μας που μας έσφιξαν τον βρόχο της αγχόνης που εμείς οι ίδιοι στήσαμε. Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Το κίνημα με την επιβεβλημένη συμμετοχή των νεωτέρων θα αναγεννηθεί απ' τις ίδιες του τις στάχτες που σίγουρα θα σιγοκαίει ακόμα κάποιο μισοσβησμένο κάρβουνο.
